Alle volken
“Alle volken zullen daar samenkomen.” (Jesaja 2,2)
Of ik, zoals veel collega’s, ook naar Den Haag zou moeten. En of u als supporter mee zou willen. Die vragen legde ik in de vorige maandbrief aan u voor.
Even het geheugen opfrissen. Een (christelijk) Armeens gezin met drie hier opgegroeide kinderen dreigt Nederland alsnog te moeten verlaten. Maar in de Haagse Bethelkapel vindt de familie Tamrazyan een schuilplaats. Ook wordt in deze kerk een marathondienst gehouden. Met als boodschap dat het niet humaan is om zo met kinderen om te gaan.
Maar ik hoef al niet meer naar Den Haag… Niet lang na het verschijnen van de vorige maandbrief besluit de regering tot een (nieuw) kinderpardon. Goed nieuws voor de familie Tamrazyan en voor honderden jonge lotgenoten! En na ruim drie maanden wordt de marathonkerkdienst in de Bethelkapel gestaakt.
Graag wil ik iedereen bedanken die daarvoor nog op mijn oproep heeft gereageerd. De meerderheid was voor mijn deelname aan de marathondienst. Diverse gemeenteleden wilden mij wel vergezellen. Iemand was zelf ook al in de Bethelkapel geweest.
Anderen hadden hun bedenkingen. Iemand vond het niet juist om actie te voeren voor één gezin terwijl er zoveel nood is. Een ander schreef dat wij de politici en ambtenaren, die de verantwoordelijkheid hebben om namens ons allemaal moeilijke knopen door te hakken, moeten ondersteunen.
Wat zou ik besloten hebben als de estafettekerkdienst wel nog was doorgegaan? Dan zou ik mij, mits de kerkenraad mij carte blanche had gegeven, hebben aangemeld om toch mee te doen.
In de eerste plaats omdat ik vind dat kinderen niet de dupe mogen worden van keuzes van volwassenen.
Maar ook omdat het actiemiddel, een kerkdienst, alle ruimte biedt voor de nuance. Natuurlijk is er in de Bethelkapel ook gebeden voor alle andere kinderen in dezelfde situatie als het drietal uit Armenië. En natuurlijk wordt er in de kerk met respect gesproken over en gebeden voor wie soms harde beslissingen moeten nemen. Want de kerk is ook de plek waar wij erkennen dat er een grens is aan de barmhartigheid die wijzelf kunnen opbrengen…
Wat niet wegneemt dat de kerk geroepen blijft om van Gods barmhartigheid te getuigen. Toen de kerkdienstmarathon nog gaande was sprak ik toevallig twee autochtone Haagse protestanten. Die de kerken in de residentie steeds leger hebben zien worden. Maar die nu geraakt werden door wat in hun stad gebeurde: de Bijbel 7 dagen per week 24 uur per dag open!
Maar nu is de marathondienst voorbij. En daarmee ook de zorgen van honderden kinderen. Eind goed al goed?
Toch niet, vrees ik. Zolang armoede en geweld blijven bestaan zullen ouders hun kinderen naar betere streken willen brengen. En moderne media met prachtige beelden van hoe het elders is en snelle middelen van vervoer wakkeren het migratievuur nog meer aan.
Ik snap dat de instroom van veel vreemdelingen mensen het gevoel kan geven dat ze in eigen land niet meer zichzelf kunnen zijn. Maar wat of wie kan de honderdduizenden die hun heil elders zoeken tegenhouden? Ik denk eigenlijk dat wij eraan zullen moeten wennen dat de mensheid in beweging is. Ik denk dat mensen van overal nog veel meer dan nu het geval is met elkaar te maken zullen krijgen.
Maar misschien kunnen we er met de Bijbel in de hand ook een kans in zien dat grenzen in deze wereld aan het verdwijnen zijn. Boven deze “brief van de maand” staan woorden van Jesaja. In een visioen ziet de profeet hoe de liefde van de Ene alle volken samenbrengt in Jeruzalem. Volgens Jesaja droomt God ervan dat zijn Huis een schuilplaats zal zijn waar al zijn mensenkinderen onderdak vinden bij elkaar.
Is Jesaja naïef? Een beetje wel. Hij lijkt niet te overzien hoeveel spanning de instroom van vreemdelingen in een land kan veroorzaken.
Toch geeft Jesaja’s visioen ons in overweging dat God ook weleens een bedoeling zou kunnen hebben met alle beweging in de wereld van nu. Toch geeft Jesaja’s visioen ons in overweging om daarin niet alleen een bedreiging maar ook en vooral kansen te zien.
Een Armeens christelijk gezin wakkert in seculier Den Haag een vuurtje van geloof aan en doet heel Nederland nadenken over wat het betekent om barmhartig te zijn. Zou het kunnen zijn dat God buitenstaanders op onze weg brengt om ons te herinneren aan waar het op aankomt in het leven?
Ik hoop dat de honderden kinderen die nu in Nederland mogen blijven samen met de vele duizenden die hier geboren zijn samen een generatie zullen vormen waarin Gods
toekomst al een beetje gestalte mag krijgen!
dominee Willem Biesheuvel
Geplaatst: 3 maart 2019