Decemberstilte
Nadat ik ruim vier maanden met verlof ben geweest, schrijf ik in mijn eerste werkweek deze brief van de maand. Het was fijn om tijd te hebben gehad voor andere dingen. Om te focussen op de zorg voor de kinderen en weer te wennen aan een baby in huis. Maar nu is het ook fijn en goed om weer te beginnen. En ik begin in een mooie tijd van het jaar: adventstijd. Tijd van wachten op het Kerstkind.
Verwachten of wachten. In de kerkdiensten wordt het wachten op kerst zichtbaar gemaakt met de adventskaarsen. Elke week tot kerst wordt er aan het begin van de dienst een nieuwe kaars aangestoken. Misschien heb je thuis wel een adventskalender of heeft u die vroeger gehad. Elke dag een vakje openmaken met daarin een chocolaatje. Er bestaan trouwens ook koffie-adventskalenders (elke dag een speciale soort koffie), huisdieren-adventskalenders (elke dag een snoepje voor hond of kat) en lego-adventskalenders (elke dag een lego-onderdeel).
Eigenlijk kan je overal wel een adventskalender van maken. De eerste adventskalender is wat eenvoudiger en komt uit 1839, gebruikt op een schooltje in Duitsland. Een wiel met negentien witte en vier rode kaarsen. Elke dag werd een witte kaars aangestoken en op de zondagen een rode. Om de kinderen zichtbaar te maken hoelang ze nog moesten wachten op het kerstfeest.
Zo’n kalender maakt wachten wat makkelijker of leuker.
Toch is niet al het wachten leuk te maken. Het ligt eraan waarop je wacht. Je kan blij wachten op een feest en bang wachten op de uitslag van een onderzoek. Op dit moment wachten we onzeker en misschien ook wel angstig hoe het coronavirus zich verder ontwikkelen zal. Daarnaast kan wachten ook nuttig zijn. Het is een soort verplichte pauze die je neemt. Advent is van oudsher eigenlijk bedoeld als zo’n nuttige manier van wachten: de tijd nemen voor bezinning en inkeer. Een tijd van in rust voorbereiden op Jezus’ komst op aarde.
Waar bereiden we ons dan op voor? Op 25 en 26 december? Deels wel. We leven toe naar de kerstdagen waarin we horen over de geboorte van Jezus. Maar tegelijk is advent ook een toekomstverwachting. Verwachting van echte vrede op aarde, een nieuw begin, een tijd van God met ons, de komst van het koninkrijk van God. En hoe bereiden we ons daarop voor?
Door de bijbel heen zie je dat mensen zich geregeld terugtrekken in de stilte, bijvoorbeeld wanneer ze zich voorbereiden of iets belangrijks gaan doen. We horen over mensen in de stilte van de woestijn, zoals Jacob en Mozes. En Jezus zelf ook, veertig dagen voordat Hij met zijn werk begint brengt Hij daar door. Stilte en rust kan heilzaam zijn, in stilte ontstaat ruimte.
Tja, zoveel tijd hebben wij meestal niet, zelfs niet in tijden van maatregelen… Het drukke gezinsleven/ school/ werk/ oppassen/ mantelzorg gaat voor veel mensen gelukkig door. Toch hoeven we ons ook niet per se veertig dagen terug te trekken. Misschien lukt het wel af en toe een moment deze weken, om te denken, te lezen, muziek te luisteren of even heerlijk naar buiten te gaan om te wandelen. Om in deze verwarrende tijden toch de decemberstilte op te zoeken en ons, ondanks alles, te verwonderen over het kerstwonder. Het Kind dat kwam als het Licht in een donkere wereld.
Een verwachtingsvolle adventstijd en Kerst toegewenst!
Pastor Laurien Hoogerwerf