Leven met overgave
“Als wij door de Geest leven, moeten wij ook met de Geest verder gaan.” (Galaten 5:25)
Ik kom nog een keer terug op het lied dat ons voor deze zomer zeven gespreksthema’s aanreikt:
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.
Waarom raken die woorden mij? Komt het door de overgave waarmee Ramses Shaffy ze zong? Of roepen ze een verlangen in mij wakker? Het verlangen om mijn leven met overgave te leven? Want daartoe nodigt het lied mij en u uit. Om wat wij doen intens, met volle aandacht en vol gevoel te doen.
Zingen is je ziel laten spreken. Even niet het woord laten aan het gezonde verstand of je bange gedachten.
Het lied roept ons op om te vechten voor wat echt belangrijk voor ons is. Durven wij dat?
Huilen mag, moet ook. Laat maar zien wat je zeer doet. Dan vindt je pijn een weg naar buiten. En het maakt ook anderen gevoelig voor wat jou raakt.
In een tijd waarin vaak lacherig wordt gedaan over geloven valt het volgende werkwoord op: bid. Als mensen van nu denken wij soms alles te weten en alles onder controle te hebben. Maar is dat wel zo? Bidden is de machteloosheid erkennen die je vaak ervaart. Bidden is je diepste verlangens bekend maken bij die Ene die het wel kan overzien. Bidden is je toevertrouwen aan Hem, ondanks alles blijven geloven dat zijn weg naar een goede toekomst leidt.
Over lacherig gesproken: volgens het lied moet een mens ook kunnen lachen. Vooral om zichzelf en alle dingen waar zij zich zo druk over maakt. Lachen relativeert. Lachen maakt ruimte in ons vrij om dingen ook vanuit een andere perspectief te zien. Waar mensen niet kunnen lachen met elkaar ontstaan kleine en grote oorlogen.
Werken voelt soms als iets dat moet. Maar in het lied van Shaffy is het een kans om ruimte te geven aan jouw gaven en creativiteit. Werken als delen met de wereld wat jij van je Schepper ontving.
En bewonder, zingt Shaffy ook. Leven is ook en vooral kunnen genieten van de creativiteit van onze Schepper en van wat Hij ons geeft in de mensen om ons heen.
Leven met overgave. Ervoor gaan. Niet geremd door schaamte of angst of bittere gevoelens. Waar pijn is, die niet inslikken of afreageren maar er mee voor de dag komen. Open
blijven staan voor andere perspectieven en voor wonderen. Daartoe prikkelen de zeven werkwoorden uit het lied van Shaffy.
Het lied doet mij ook denken aan die Man uit Nazaret. Aan hoe Hij met zijn leerlingen Gods lof zong. Aan zijn onvermoeibare vechten, opkomen voor Gods meest kwetsbare kinderen. Aan hoe Hij huilde toen zijn vriend Lazarus stierf. Altijd bleef Hij bidden, vertrouwen op zijn God. Maar feestvieren kon Hij ook: met arm en rijk, iedereen die op zijn weg kwam. Hij bouwde aan het Rijk van God. In elk mens zag Hij iets goeds, het evenbeeld van de Schepper.
Jezus leefde vol overgave. En ook zijn sterven was een zichzelf overgeven aan God en de mensen.
Apostel Paulus schrijft aan de christenen in Galatië dat de Geest die Christus vervulde ook in hen, ook in ons wil wonen. Christus wilde ons bevrijden tot het leven waartoe God ons heeft bestemd: een leven in overgave aan zijn Geest van liefde.
Toch lukt het ons niet om met zoveel overgave te leven als Hij. Omdat onze eigen geest ons in de weg blijft zitten. Paulus schrijft – met een beeld uit zijn wereld – dat wij dikwijls slaven zijn van onszelf.
Maar Paulus roept ons op om het daarbij niet te laten. Hij roept ons op om ons steeds weer bewust te openen voor die andere Geest die ons in de vrijheid zet. Hij roept ons op om ons steeds toch weer los te maken van onze eigen bange geest en in en met die andere Geest verder te gaan. Zo zullen wij met meer overgave leren leven. Zo komen wij steeds een beetje dichter bij wie wij mogen en zullen zijn.
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Laten ook wij in deze zomer proberen om met meer overgave mens te zijn. Om de Geest van Christus met ons mee en uit te dragen!
dominee Willem Biesheuvel
Geplaatst: 18 juni 2022