Genadekoffie
De laatste maanden gaan m’n gedachten wel eens terug naar de tijd dat ik net begon als dominee in Amsterdam. Misschien overkomt dat wel meer mensen die een tijdje met pensioen zijn. Eén ervaring van ruim vijfendertig jaar geleden staat in ieder geval in mijn geheugen gegrift.
Ik ging op bezoek bij een oude mevrouw, achter in de tachtig. Ze was al lang weduwe, sinds begin jaren vijftig. Haar man was op z’n brommer geschept door een automobilist die geen voorrang gaf. Op slag dood. Een zware klap, ook omdat ze geen kinderen hadden waar ze steun bij kon vinden. Wel waren ze allebei al jaren heel actief in het jeugdwerk in de kerk in Amsterdam-Zuid.
Dat was bij de dominee, die de uitvaartdienst leidde, helaas niet bekend. Er waren geen kinderen, het was een kleine familie. Hij verwachtte niet veel mensen in de kerk. Kort voor de dienst keek hij door de deur van de kerkenraadskamer even in de kerk. Die zat stampvol, tot en met de
galerij. Verbaasd deed hij de deur dicht en zei hardop: ‘Nou nou, wat een belangstelling voor dat mannetje’. De kersverse weduwe bleek op dat moment pal achter hem te staan.
Toen ze me dat verhaal vertelde, meer dan dertig jaar later, dacht ik: ‘Als zoiets je overkomt, krijg je geen positieve gedachten over kerk en dominees’. Maar bij die oude mevrouw was daar niets van te merken. ‘Dominees zijn ook maar mensen’, zei ze. ‘Wilt u nog een lekker kopje koffie?’ Haar koffie smaakte extra lekker omdat ik het als een soort genade ervoer dat ze mij, een dominee, koffie gaf. Zonder zout, zal ik maar zeggen. En ik heb me voorgenomen haar voorbeeld nooit te vergeten. Een voorbeeld van vergevingsgezindheid en warme menselijkheid. Iemand die echt begrepen had wat de boodschap van het Evangelie is. En koffie schonk met genade.
Carel van der Meij
Geplaatst: 14 februari 2025
