Happy end?
“Meisje, sta op!” Woorden van Jezus. De dochter van Jaïrus lijkt gestorven. Maar Jezus zegt dat ze slaapt. Hij pakt haar hand en roept haar om op te staan. En dat doet het meisje. Het verhaal staat in Marcus 5:21-43. Een verhaal met een happy end!
Of toch niet helemaal?
Ik ben dit verhaal anders gaan lezen nadat zes jaar geleden mijn neef, toen 27, een hartstilstand kreeg. Goddank kon hij gereanimeerd worden. Wat waren zijn vriendin, mijn zus en zwager en iedereen om hem heen dankbaar en happy dat hij er nog, weer was!
Toch is dit niet het eind van het verhaal. Een voorheen kerngezonde jongen is nu levenslang een hartpatiënt. Dagelijks moet hij een portie pillen slikken. En het kostte hem én zijn naasten vele bange uren om weer een beetje vertrouwen in zijn lichaam te krijgen. Een béétje vertrouwen omdat de angst dat dit nog eens zal gebeuren, nooit zal verdwijnen. Iedereen die geneest van een levensbedreigende ziekte is voorgoed een stuk onbevangenheid kwijt.
Maar het lukt mijn neef wel weer om echt te leven. Hij is inmiddels getrouwd en vader van een prachtig vrolijk mannetje. Je zou kunnen zeggen dat hij twee keer is opgestaan uit de dood. Eén keer letterlijk. En daarna uit de angst die hem belette om te durven leven.
De Bijbel vertelt niet hoe het verder is gegaan met het 12-jarige meisje uit Kafarnaüm. Hoe lang hebben zij en haar ouders de schrik in de benen gehouden? Werden ze nog banger toen dokter Jezus uit hun stadje vertrok om er nooit meer terug te komen? Wie kon het meisje nu helpen wanneer haar ziekte terugkwam?
Of daalde over de dochter van Jaïrus, toen Jezus haar hand pakte, juist een sterk vertrouwen dat haar nooit meer heeft verlaten? En werd dit vertrouwen alleen maar sterker toen ze vernam dat Jezus ook zelf was opgestaan uit de dood? Heeft ze toen begrepen dat zijn kracht altijd bij haar zou blijven?
De verhalen van het meisje en van mijn neef kwamen bij mij boven na de laatste coronapersconferentie van onze premier en minister van volksgezondheid. Na anderhalf jaar zijn veel coronamaatregelen geschrapt. Dat stemt happy!
En toch niet helemaal. Het eind van het verhaal is immers nog niet in zicht. Corona is nog steeds onder ons, zal wellicht altijd onder ons blijven.
We zijn ook een deel vertrouwen kwijtgeraakt. Vóór corona dachten we dat grootschalige epidemieën alleen in arme landen voorkomen. Niet dus. Met Jaïrus’ dochtertje en mijn neef hebben we door corona allemaal het naïeve idee dat we onkwetsbaar zijn, moeten loslaten.
U leest deze tekst nadat de kerkenraad een nieuw besluit heeft genomen over de coronamaatregelen tijdens onze vieringen en in het andere kerkenwerk. Als ik dit schrijf moet de kerkenraadsvergadering nog plaatsvinden. Lastig besluit: waar ligt de gulden middenweg tussen te onvoorzichtig en te angstvallig zijn?
Overigens een vraag niet alleen voor de kerkenraad. Wij zullen ook allemaal persoonlijk moeten leren omgaan met de (blijvende?) realiteit die corona heet.
Hoe wij hiermee kunnen dealen? In het verhaal van het meisje uit Kafarnaüm worden we op drie manieren op het spoor gezet van nieuw levensvertrouwen:
Spoor 1: wij hoeven het niet alleen te doen.
In het verhaal helpt Jezus het meisje om op te staan. En volgens het Paasevangelie is Hij dus ook zelf opgestaan. Volgens het Paasevangelie doet de Levende ook ons hier en nu delen in zijn opstandingskracht. En wie zich door Hem geroepen weet om op te staan helpt mét Hem ook anderen om op te staan. Met zijn en elkaars steun kunnen en zullen wij weer nieuwe wegen vinden.
Spoor 2: een veilige omgeving scheppen.
Jezus creëert een veilige sfeer rond het meisje. Hij stuurt wie haar kunnen verontrusten weg. Hij zorgt ervoor dat haar ouders in buurt zijn. Hij houdt haar hand vast voor het geval ze nog wankel op haar benen zal staan. Corona blíjft van ons vragen dat wij bedenken of anderen zich veilig bij ons voelen. Als wij alle voorzichtigheid laten varen maken wij wie zich kwetsbaar voelt, alleen maar banger. Vertrouwen groeit in een veilige omgeving.
Spoor 3: elkaar terugroepen naar het leven.
“Meisje, sta op!” Jezus weigert te accepteren dat de jonge dochter van Jaïrus dood is. Hij gelooft dat de Schepper zijn kinderen voor het leven heeft bestemd. Wij moeten er soms wel genoegen mee nemen dat ziekmakende krachten groter zijn dan onszelf. Maar wij hoeven níet te accepteren dat de angst voor deze krachten ons hele leven gaat regeren. Mogelijk verdwijnt corona nooit meer helemaal. Maar het is niet goed dat dat ons ervan weerhoudt om mens te zijn zoals we zijn bedoeld. Het evangelie daagt ons uit om elkaar in alle omstandigheden te blijven herinneren aan onze bestemming.
Er is een nieuw hoofdstuk van het coronaverhaal begonnen. Een happy end is er nog niet. Maar wij kunnen elkaar wel helpen om weer vertrouwen te krijgen. Door elkaar te steunen. Door rekening te houden met waar een ander zich veilig bij voelt. En vooral door elkaar steeds weer terug te roepen naar wie wij zijn mogen. Door erop te blijven vertrouwen dat God ons heeft bestemd om te leven!
dominee Willem Biesheuvel
Geplaatst: 24 september 2021
Na overleg in het catecheseteam hebben we het volgende besloten:
