Samen verder
“Zo gingen die twee samen verder.” Woorden die tweemaal (Genesis 22:6 en 8) klinken in een beklemmend Bijbelverhaal.
Woorden waaronder zich heftige emoties verbergen. De oude Abraham is op weg met “zijn enige kind van wie hij zoveel houdt”. Hij is op weg om Isaak te gaan offeren. Een opdracht van God. Of toch niet?
Abraham heeft opnieuw die stem verstaan die hem al veel vaker op de weg naar de toekomst heeft gezet. Maar nu lijkt God te willen dat hij een dikke streep door zijn eigen toekomst zet. Abraham twijfelt -voor het eerst?- aan zijn altijd zo rotsvaste geloof. Verlangt God dit wel echt van hem? Als Isaak hem vraagt waar het lam is dat vader en hij zullen gaan offeren geeft Abraham een ontwijkend antwoord: “God zal zich zelf van een offerlam voorzien.”
En de jonge Isaak? Hij stelt dus een vraag bij waar zijn vader mee bezig is. Heeft hij een vermoeden van wat hem boven het hoofd hangt? Toch neemt hij genoegen met Abrahams antwoord. Hij heeft vertrouwen in de levenservaring van zijn vader. Hij gelooft dat Abraham weet wat hij doet.
“Zo gingen die twee samen verder.” Abraham met lood in de schoenen. Allebei met vragen. En toch willen ze allebei niet twijfelen. Abraham niet aan Gods stem. Isaak niet aan zijn vader.
Wij weten dat het verhaal goed afloopt. Dat Abraham terecht twijfelde. Dat Isaak een terechte vraag stelde. Dat de Ene die werkelijk God is geen kindoffers of andere onmogelijke dingen van mensen vraagt.
Maar de reden dat ik in deze Maandbrief met dit verhaal kom is die ene herhaalde zin. Die vertelt hoe een oude man en zijn jonge zoon, allebei met hun eigen vragen en hun eigen hoop, toch samen de weg blijven gaan.
Met Abraham geloven wij in de kerk dat Gods stem ons op weg zet naar een goede toekomst. Maar anders dan Abraham krijgen wij een nieuwe generatie niet meer met ons mee. Dat leidt tot de vraag of er nog toekomst is voor onze kerk. En geconfronteerd met steeds meer ongeloof om ons heen beginnen wij ook te twijfelen aan ons eigen geloof. Wellicht voelen we ons een beetje in de steek gelaten door God zelf. Waarom laat Hij ons deze weg gaan van geïsoleerd komen te staan en kerkgebouwen opofferen?
In de maand oktober zal een project worden geïntroduceerd dat aan (alle) gemeenteleden van boven de 50 vraagt om in gesprek te gaan met iemand van onder de 50. En dan gaat het niet om een gesprek alleen over het weer of voetballen of de gasprijzen. De bedoeling is ook dat u vraagt naar wat die ander bezielt. En dat u iets vertelt over wat uzelf wel en niet gelooft.
Nu hoor ik al allerlei bezwaren opkomen: “Dat kan ik niet” en “Zitten jonge mensen daar wel op te wachten?” Over dat niet kunnen: u wordt niet zomaar op pad gestuurd. We gaan die gesprekken samen voorbereiden en u krijgt ook richtvragen mee.
En of jongeren open zullen staan voor een gesprek? Een aantal ongetwijfeld niet. Toch vermoed ik dat heel veel jonge en trouwens ook oudere mensen een beetje lijken op de jonge Isaak. Zoals Isaak niet snapt waar zijn vader mee bezig is, hebben zij dat bij ons geloof. Maar Isaak bevraagt zijn vader. Evenzo zijn veel jongeren er toch nieuwsgierig naar hoe het kan dat mensen, die al langer door het leven zijn gevormd dan
zij, kracht putten uit hun geloof.
Ik denk dat jongeren, niet anders dan wij, ook een zinvolle en betekenisvolle weg naar de toekomst zoeken. En ik geloof dat wij hen daar een beetje mee kunnen helpen als wij een beetje lijken op Abraham. Als wij met hen in gesprek gaan. Als wij onze eigen vragen niet wegstoppen, maar tegelijk wel iets van de hoop uitstralen die in ons is.
De weg die Abraham en Isaak samen gaan is niet eenvoudig. Voor allebei lijkt de toekomst op te houden. En toch verliezen ze niet de hoop dat ze nog een weg zullen vinden.
Is er toekomst voor de kerk? Ik geloof dat er hoop blijft als wij het gesprek durven aangaan met nieuwe generaties. En ik geloof ook dat God zelf zal voorzien in nieuwe vormen die zijn liefde voelbaar maken. Laten wij het niet opgeven om samen verder te gaan!
dominee Willem Biesheuvel
Geplaatst: 22 september 2022
